Bidden in Barneveld – een verslag
Prrrrrrrr. Ik hoor een zacht geritsel. Mijn blik gaat van de kom met sojabonen naar het grijze, metalen gebouw aan de overkant van het spoor: de veevoederfabriek van Agriuniek. Ik ben hier in de loop der jaren vaak langs gereisd, maar heb dit zachte geluid van de sojabonen uit de fabriek nog nooit zo bewust en luid gehoord als nu.
Het is woensdag 13 maart 17.30 uur. Samen met nog zo’n 25 à 30 mensen sta ik op Station Barneveld Centrum voor een wel heel bijzondere openluchtviering. Het is de Biddag voor gewas en biodiversiteit. Tijdens deze viering staan de verwoestende gevolgen centraal van de sojabonenteelt in Brazilië. En de gevolgen van de landbouw(politiek) en overconsumptie in Nederland.
We beginnen met het zingen van deze liedtekst: ‘Wij die met eigen ogen de aarde zien verscheurd/ maar blind en onmeedogend ontkennen wat gebeurt.’ Harde, maar eerlijke woorden, omdat ook wij deel uitmaken van het ontwrichtende systeem. Tegelijk spreken we onze hoop uit, met het zingen van couplet 3: ‘Dat wij toch niet vergeten/ waartoe wij zijn gemaakt,/ dat diep in ons geweten/ opnieuw het Licht ontwaakt./ Dat in ons wordt herschapen/ de geest die overleeft/ dat onze lieve aarde/ nog kans op redding heeft.’
Tijdens deze avond staan we stil bij vier staties: Station Barneveld/Agriuniek, Rabobank, de kerk en de Albert Heijn. Bij elke statie is ruimte om kort onze gedachten te delen over waarom we daar staan. Wat roept deze plek bij ons op?
Verder wisselen stilte, bidden en het zingen van het Kyrie elkaar af. In de gebeden worden de namen genoemd van dieren en plantensoorten die (bijna) zijn uitgestorven. Van soms moeilijk uit te spreken (Latijnse) namen uit Brazilië tot onze eigen Hollandse kievit en tureluur.
Op weg naar de Rabobank, in een stille stoet, met een prachtig spandoek voorop, zingt een merel in een boom naast de kerk het hoogste lied. Ik voel me bemoedigt door het intense gefluit. Even later, wanneer we lezen uit Psalm 65 vers 13 (‘De rijpe gewassen golven op de akker, de heuvels juichen over U.’) lijken de kerkklokken onze woorden te ondersteunen; het is zes uur.
Na bijna anderhalf uur lopen, bidden, zingen, stil-zijn en delen, zijn we weer terug bij het station. Daar hangen we met elkaar alle bordjes met kwetsbare of uitgestorven medeschepselen op aan het hek van het station. We zijn een tijd bezig. Wat is dat confronterend!
‘Het spijt ons, vergeef ons.’
Deze woorden klinken nog na in mijn hoofd als ik de trein in stap. De beelden van al die dieren en plantensoorten op het hek van het perron worden snel kleiner. Ik hoop, dat ik ze niet zal vergeten.
Ik voel me dankbaar, dat ik deel uitmaakte van deze bijzondere, ingetogen en eerlijke avond.
In Christus verbonden,
Joanne
In het Nederlands Dagblad is een artikel verschenen over deze actie (betaalmuur): www.nd.nl